Annie Zaman - Pakistan Collapse
"Journalist van kleur zijn heeft een grote invloed op mijn werk omdat ik andere uitdagingen en ervaringen heb dan mijn mannelijke en witte collega's. Het beïnvloedt mijn vermogen om over bepaalde onderwerpen te schrijven. Wat me uiteindelijk gemotiveerd houdt, is het geloof dat journalistiek een verschil kan maken en dat ik, door mijn werk integer en professioneel te doen, kan bijdragen aan een rechtvaardigere en eerlijkere samenleving."
Luister hier naar Annie Zaman's verhaal:
Tegen alle verwachtingen in ben ik de afgelopen 18 jaar van mijn carrière een vrouwelijke journalist geweest. Het overwinnen van uitdagingen is een vast onderdeel van mijn reis geworden, maar het meest teleurstellende van allemaal is misschien wel het feit dat mijn werk soms ondergewaardeerd wordt in vergelijking met dat van mijn mannelijke collega's. Tot op de dag van vandaag moet ik meer moeite doen dan een man. Als vrouwelijke journalist van kleur heb ik te maken gehad met grotere veiligheidsrisico's en meer moeilijkheden om toegang te krijgen tot bronnen en informatie dan mijn mannelijke collega's. Deze uitdagingen hebben een grote invloed op mijn werk. Deze uitdagingen hebben een grote invloed op mijn vermogen om bepaalde onderwerpen te verslaan en het is een realiteit waar veel gekleurde vrouwen in de journalistiek mee te maken hebben.
Tijdens mijn loopbaan heb ik te maken gehad met verschillende vormen van intimidatie, waaronder verbale intimidatie, doodsbedreigingen via Twitter, cyberpesten en seksisme. Zelfs na het indienen van klachten bij HR kreeg ik geen steun van mijn werkplek in Duitsland, wat me angstig en bang maakte. Het dwong me om een moeilijke waarheid onder ogen te zien: het systeem biedt veel steun aan mannelijke journalisten, maar hun vrouwelijke tegenhangers, ongeacht hun locatie en werkcultuur, moeten het stellen zonder dergelijke steun.
Om mezelf te beschermen tegen verdere schade, voelde ik de noodzaak om mijn manier van werken te veranderen: van het gebruik van mijn sociale media tot mijn offline werktechnieken. Ik weigerde echter aan zelfcensuur te doen en was ook niet bereid om bepaalde onderwerpen of verhalen uit de weg te gaan uit angst voor vergelding. Dus op een gegeven moment koos ik ervoor om anoniem te schrijven om mijn identiteit te beschermen.
Het is belangrijk dat de wereld op de hoogte is van het online en offline geweld dat vooral vrouwelijke journalisten ervaren, omdat het een belangrijk probleem is dat niet alleen de journalisten zelf treft, maar ook de bredere samenleving. Het beperkt ook de diversiteit van stemmen en perspectieven in de media. Wanneer we doelwit zijn en tot zwijgen worden gebracht, worden onze verhalen en perspectieven ook tot zwijgen gebracht.
Ik pleit voor betere wettelijke bescherming op de werkplek voor vrouwelijke journalisten, en meer verantwoordelijkheid voor degenen die geweld of bedreigingen tegen de pers plegen is een persoonlijke missie die ik met veel overtuiging onderneem. Om mijn welzijn te behouden, geef ik prioriteit aan zelfzorg zoals meditatie en sport. Ik ben dankbaar dat ik een ondersteunende omgeving heb van collega's, vrienden, familie en mijn therapeut die er altijd voor me zijn en me aanmoedigen.
Ondanks de uitdagingen waar ik voor sta, is wat me gemotiveerd houdt het geloof dat journalistiek een verschil kan maken. Ik ben ervan overtuigd dat ik, door mijn vak met integriteit en professionaliteit uit te oefenen, kan bijdragen aan een meer rechtvaardige samenleving. Daarom zou ik tegen alle vrouwelijke journalisten willen zeggen: blijf verbonden, blijf geïnformeerd en blijf gewijd aan je waarden en principes. Weet dat je stem en je werk belangrijk en waardevol zijn en dat je de kracht hebt om een verschil te maken in de wereld.