Arzu Geybullayeva - Azerbaijan Collapse
"Het eerste wat ik leerde toen ik te maken kreeg met online bedreigingen, was dat het bedoeld was om me buitenspel te zetten of het zwijgen op te leggen. Dat is het ergste wat er kan gebeuren. Want als de andere kant erin slaagt om je het zwijgen op te leggen, dan betekent dit dat zij gewonnen hebben. Ik wilde niet dat de andere kant won. Niet omdat ik zelf wilde winnen, maar omdat ik dit simpelweg wreed en onrechtvaardig vond. Ik laat de 'slechteriken' me niet afnemen waar ik gepassioneerd over ben."
Luister hier naar Arzu Geybullayeva's verhaal:
Ik had eigenlijk nooit gedacht dat mijn geslacht invloed zou hebben op het werk dat ik doe. Niet totdat ik in 2014 voor het eerst online en offline het doelwit werd. En toen was dat niet omdat ik een vrouw was, maar vanwege het werk dat ik deed. Mijn geslacht gaf de aanvallers alleen maar de overhand omdat ze dan seksistische taal konden gebruiken terwijl ze het op mij gemunt hadden. Een man bedreigen met verkrachting is toch niet hetzelfde als gedetailleerd beschrijven op welke manieren ik verkracht of gestraft zou moeten worden.
Het eist een tol. Hoe voorbereid je ook denkt te zijn op pesterijen door eerdere ervaringen, elke keer dat het gebeurt, maak je een soortgelijke ervaring mee. Ten eerste tast het je geestelijke gezondheid aan. Je krijgt slaapproblemen, last van angsten, begint aan jezelf te twijfelen en overweegt verschillende gevaarlijke oplossingen, waaronder - mijn excuses voor mijn eerlijkheid - zelfbeschadiging. Dan is er nog reputatieschade. Als je jarenlang hebt gewerkt aan je geloofwaardigheid, kunnen deze pesterijen en dit geweld al dat werk en al die moeite in een paar minuten tenietdoen. Daarom was het nodig om mijn aanwezigheid online te veranderen door mijn Instagram en Facebook te deactiveren.
Het eerste wat ik leerde toen ik te maken kreeg met online bedreigingen, was dat ze bedoeld waren om me buitenspel te zetten of het zwijgen op te leggen. Dat is het ergste wat er kan gebeuren. Want als de andere kant erin slaagt om je het zwijgen op te leggen, dan betekent dit dat zij gewonnen hebben. Ik wilde niet dat de andere kant won. Niet omdat ik zelf wilde winnen, maar omdat ik dit simpelweg wreed en onrechtvaardig vond. Ik begon de bedreigingen te documenteren, iets wat ik tot op de dag van vandaag doe. En ik begon mijn ervaringen te delen, zodat andere journalisten die met soortgelijke bedreigingen te maken krijgen, weten dat ze niet alleen zijn - omdat ik dacht dat ik dat was toen ik de bedreigingen voor het eerst meemaakte. Ik realiseerde me ook dat ik geen supermens was, dus pauzes nemen van sociale media werd belangrijk. Maar het beste wat je kunt doen (en dat is ook het moeilijkste) is er geen aandacht aan besteden. Om afwijzend te zijn.
Ik weet zeker dat wij (inclusief ikzelf) dit werk niet doen om schouderklopjes te krijgen. We doen dit omdat we geloven in dit beroep en in de verhalen die we maken. Ik denk dat de bedreigingen en de uitdagingen die we onderweg tegenkomen net zo belangrijk zijn voor anderen om te weten. Het maakt zo'n groot verschil om te weten dat, terwijl je online of offline gebombardeerd wordt met bedreigingen, er mensen zijn die je vertrouwen. Die in je geloven en vooral weten dat deze bedreigingen worden geuit met het enige doel om je het zwijgen op te leggen. Elk ondersteunend bericht telt in deze tijden. Maar om dat te laten gebeuren moeten mensen het weten, moeten ze bewust gemaakt worden.