Astrig Agopian - Armenië/Frankrijk Collapse
"Als vrouwelijke journalist die in een oorlogsgebied werkt, is de kans kleiner dat je serieus wordt genomen, waardoor het nog moeilijker wordt om aan informatie te komen. Een andere factor die in sommige specifieke situaties en contexten een rol heeft gespeeld, is mijn etnische afkomst. Met een herkenbare achternaam en mijn "Midden-Oosterse" uiterlijk ben ik vaak het slachtoffer geworden van racistische opmerkingen en ongepast gedrag. Maar als ik verslag uitbreng, realiseer ik me hoe belangrijk dit werk is, en motiveert het me om door te gaan en mensen een stem te geven: uiteindelijk is dat het enige dat telt."
Luister hier naar Astrig Agopian's verhaal:
Vrouw zijn heeft mijn werk over het algemeen moeilijker gemaakt. Als ik ter plekke verslag doe - en dat gebeurt niet alleen in oorlogsgebieden, maar overal, zelfs in Europa - krijg ik te maken met ongepast gedrag en opmerkingen van mensen die ik tijdens het werk tegenkom, of zelfs van vreemden die langslopen. Als vrouwelijke journalist die in een oorlogsgebied werkt, is de kans kleiner dat je serieus wordt genomen, waardoor het nog moeilijker wordt om aan informatie te komen. Een andere factor die in sommige specifieke situaties en contexten een rol heeft gespeeld, is mijn etnische afkomst. Met een herkenbare achternaam en mijn "Midden-Oosterse" uiterlijk ben ik vaak het slachtoffer geworden van racistische opmerkingen en ongepast gedrag. Ik heb veel ervaring opgedaan bij serieuze media en in het verslaan van oorlogen, maar door mijn leeftijd en geslacht word ik vaak nog steeds behandeld alsof ik een kind ben in plaats van een professionele journalist.
Ik ben eens onderbroken tijdens het filmen en betast, en mannen hebben geprobeerd me te zoenen terwijl ik wachtte om 'live' te gaan. Het is meerdere keren gebeurd dat ik mijn nummer aan mannen gaf om puur professionele redenen, waarna ik werd lastiggevallen, 's nachts gebeld werd en ongepaste sms'jes ontving. Ik kreeg ook veel online berichten en e-mails als reactie op bepaalde verhalen die beledigingen, verwijzingen of (doods)bedreigingen bevatten die verband hielden met mijn geslacht. De prijs die vrouwelijke journalisten moeten betalen voor het doen van hun werk is te hoog - het leidt tot negatieve effecten op hun mentale gezondheid en in sommige gevallen worden ze zelfs vermoord.
Deze voorvallen kunnen erg ontmoedigend zijn en zorgen ervoor dat ik soms wil stoppen met mijn werk om minder blootgesteld te worden aan dergelijk gedrag. Maar ik probeer moedig te blijven en mijn werk te blijven doen, want we zijn al met te weinig. In het begin wist ik niet goed hoe ik moest reageren, dus heb ik gewoon alles gewist en was ik dagenlang bang. Later begon ik erover te praten met collega's en realiseerde ik me dat het vaker gebeurd. Vanaf dat moment veranderde ik mijn social media-instellingen en ben ik voorzichtiger geworden.
Ik vind het geweldig om journalist te zijn en ik vind het ook heel belangrijk. De afgelopen drie jaar heb ik verslag gedaan van oorlogen en de gevolgen daarvan in Armenië en Oekraïne. Op die momenten realiseer ik me hoe belangrijk dit werk is en dat motiveert me om door te gaan en mensen een stem te geven: uiteindelijk is dat het enige dat telt.
Aan alle vrouwelijke journalisten: jullie zijn niet alleen. Er zijn nog steeds niet genoeg vrouwelijke journalisten, maar er zijn er steeds meer die het aangaan en nog steeds hun eigen weg kunnen volgen.”