Judie Kaberia - Kenia Collapse
"Het is niet gemakkelijk om een vrouwelijke journalist te zijn. We moeten leren NEE te zeggen, een dikke huid ontwikkelen en heel hard werken - 1000 keer harder dan mannen. We moeten professioneel en standvastig zijn om relevant te blijven en te groeien in onze carrière. We moeten onszelf beloven niet op te geven, maar ons doel voor ogen blijven houden, en er klaar voor zijn om te vechten tegen alle hindernissen die we tegenkomen.
Luister hier naar Judie Kaberia's verhaal:
Werken als vrouwelijke journalist in Kenia is niet makkelijk. Ten eerste moet je bewijzen dat je een professional bent. Meestal worden we behandeld als een soort bloemenmeisjes, of als oppassers van een nieuwsbron, of als iemand die erop zit te wachten om door politici mee uitgevraagd te worden. Als gevolg van deze behandeling ging ik niet meer naar het parlement om verslag te doen, omdat ik het zat was om ze af te wijzen en van mijn redacteuren te horen dat die politici vonden dat ik onbeleefd en onvriendelijk was. Ik kreeg ook te maken met seksueel en fysiek geweld door een parlementslid. Ik was voor een een-op-één interview naar een hotel gegaan en mijn bron (parlementslid) had alles gepland. Er ontstond een worsteling toen ik probeerde te ontsnappen - wat gelukkig lukte. Het ergste van dit alles is dat zelfs toen ik het meldde aan mijn redacteuren, die allemaal mannen waren, ze niet leken te begrijpen waarom ik niet wilde meewerken. Misschien was het niet hun schuld, maar is het gewoon zo dat onze cultuur seksuele intimidatie normaliseert.
Ik heb tijdens mijn werk als journalist ook te maken gehad met online intimidatie. In 2013 werd ik drie dagen lang online bedreigd omdat ik een politiek verhaal had gepubliceerd waarin ik leugens aan het licht bracht. Ik werd online aangevallen door hooggeplaatste politieke leiders die “toetsenbordstrijders” inhuurden om me te belagen met woorden en karikaturen om me te vernederen, te demoniseren en belachelijk te maken. De aanvallen gingen meestal over mijn seksualiteit en mijn familie - erg persoonlijk en opdringerig. Ik nam ontslag, maar mijn ontslag werd afgewezen. Ik nam drie weken verlof en was van plan nooit meer in de media te werken. Binnen die drie weken zakte ik weg in een depressie. Ik begon sommige dingen die over mij gepost werden te geloven. Zonder mijn vrienden en familie die me hielpen hulp te zoeken, weet ik niet wat er gebeurd zou zijn.
UNESCO heeft mij en veel andere vrouwen in de media een platform en de mogelijkheid gegeven om onze persoonlijke ervaringen als mediaprofessionals te delen. Ze financierden een project om seksuele intimidatie tegen vrouwelijke journalisten te documenteren en hielpen me ook een campagne te leiden om het bewustzijn over seksuele intimidatie in de media te vergroten. De steun die we krijgen van gelijkgestemde organisaties houdt me gemotiveerd om te blijven vechten voor vrouwenrechten. Ik heb dit alles doorgemaakt en ik weet dat veel andere vrouwen mij en mijn verhaal nodig hebben om weerbaar te blijven en zich bewust te zijn van hun rechten. Ze hebben het recht om nee te zeggen tegen slechte behandeling, vooral tegen gedrag dat hen als vrouw vernedert.
Het is niet gemakkelijk om een vrouwelijke journalist te zijn. We moeten leren NEE te zeggen, een dikke huid ontwikkelen en heel hard werken - 1000 keer harder dan mannen. We moeten professioneel en standvastig zijn om relevant te blijven en te groeien in onze carrière. We moeten onszelf beloven niet op te geven, maar ons doel voor ogen blijven houden, en er klaar voor zijn om te vechten tegen alle hindernissen die we tegenkomen."