María Luz Nóchez - El Salvador Collapse
"Vrouwelijke journalisten die geconfronteerd worden met intimidatie op basis van geslacht hebben het recht om grenzen te stellen en prioriteit te geven aan zelfzorg zonder zich schuldig te voelen, oppervlakkig gevonden te worden of beoordeeld te worden voor een gebrek aan inzet. Ondanks de urgentie en het belang van ons werk en onze perspectieven, moet onze geestelijke gezondheid op de eerste plaats komen, vooral in vijandige contexten. Een uitgeruste geest is een nieuwe bron van kracht en mogelijkheden."
Luister hier naar María Luz Nóchez's verhaal:
Vrouw zijn is niet helemaal het probleem, geworteld seksisme wel. Als vrouw in de journalistiek heb ik het gevoel gehad dat ik het respect van mijn collega's moest verdienen door te bewijzen dat ik stoer ben, terwijl ik tegerlijkertijd benaderbaar moet overkomen. Het is alsof je volgens de regels van de jongensclub speelt, maar toch wordt je buitengesloten.
In El Salvador wordt journalistiek nog steeds gezien als een zeer mannelijk beroep. Niet alleen worden wij, vrouwelijke journalisten, ondervraagd over onze geschiktheid om de macht ter verantwoording te roepen, maar onze professionele ontwikkeling wordt ook gekoppeld aan ons seksleven. We worden beoordeeld op ons uiterlijk - gewicht, leeftijd, kledingkeuze - en op hoe we reageren op omstandigheden. Onze kalmte bewaren wordt meer gewaardeerd dan emotioneel reageren. Terwijl mannen helden zijn omdat ze machthebbers in het gareel houden, worden vrouwen vaak gezien als hysterisch. In een context waarin de gevolgen van intimidatie voor vrouwen niet worden erkend, kiezen velen ervoor om zichzelf te censureren.
De systematische intimidatie van mijn krant El Faro sinds het begin van het presidentschap van Nayib Bukele, zowel online als financieel door middel van audits, heeft geleid tot vermoeidheid, paranoia en het door stress veroorzaakte prikkelbare darmsyndroom. Sinds 2020 heb ik elk gevoel van privacy verloren, het is nu meer een fantasie voor me. Mijn telefoon werd drie keer geïnfecteerd met Pegasus, een krachtige Israëlische spyware. Ze hadden niet alleen toegang tot alle informatie die ik op mijn telefoon had, maar ze haalden die er ook uit. Onlangs ontdekte ik dat er een drone boven mijn huis vloog, een bewakingstechniek die de afgelopen drie jaar werd gebruikt om journalisten te bespioneren. Ik heb geleerd om onder toezicht te leven.
Oefeningen en therapie hebben me erg geholpen om met deze bedreigingen om te gaan. Maar als journalist die zich voornamelijk bezighoudt met gendergerelateerd geweld, is mijn belangrijkste motivatie om deze kwesties, die meestal onopgemerkt blijven, niet alleen in de media maar in de samenleving in het algemeen, onder de loep te nemen. De mogelijkheid om een platform te bieden aan degenen die in het verleden hebben gezwegen of te maken hebben gehad met represailles, is een belangrijke motivatie voor het soort journalistiek dat ik doe.
Vrouwelijke journalisten die geconfronteerd worden met intimidatie op basis van geslacht hebben het recht om grenzen te stellen en prioriteit te geven aan zelfzorg zonder zich schuldig te voelen, oppervlakkig gevonden te worden of beoordeeld te worden voor een gebrek aan inzet. Ondanks de urgentie en het belang van ons werk en onze perspectieven, moet onze geestelijke gezondheid op de eerste plaats komen, vooral in vijandige contexten. Een uitgeruste geest is een nieuwe bron van kracht en mogelijkheden.