Rana Ayyub - India Collapse
"Toen ik in mijn journalistiek de machthebbers ter verantwoording riep, ervoer ik de meest vreselijke vormen van online intimidatie. Uit een recent onderzoek van de ICFJ, die meer dan acht miljoen aan mij gerichte tweets analyseerde, bleek dat ik elke 19 seconden online werd aangevallen. Zwijgen is echter geen optie.
Luister naar Rana Ayyub's verhaal:
Ik heb mezelf nooit beschouwd als moslim- of vrouwenjournalist, een label dat vaak aan mijn naam wordt gehangen. Toen ik in 2006 het vak inging, was het een door mannen gedomineerd bastion en speelden vrouwen geen centrale rol in de redactiekamers.
Toen ik in mijn journalistiek de machthebbers ter verantwoording riep, ervoer ik de meest vreselijke vormen van online intimidatie. Uit een recent onderzoek van de ICFJ, die meer dan acht miljoen aan mij gerichte tweets analyseerde, bleek dat ik elke 19 seconden online werd aangevallen. Van mijn hoofd gefotoshopt in een pornovideo tot desinformatie verspreid door de staat: vaak ben ik het slachtoffer van haatcampagnes. Seksistische misogynistische aanvallen zijn nu een deel van mijn leven. Termen als ISIS seksslavin, Jihadi Jane en Bibi zijn de gebruikelijke scheldwoorden die ongegeneerd naar me worden geslingerd op sociale media. Mijn familie en ik hebben meerdere bedreigingen ontvangen van groepsverkrachting en moord. Tot nu toe is er niemand gearresteerd voor deze bedreigingen.
Een paar dagen voordat de Indiase journaliste Gauri Lankesh in 2017 werd doodgeschoten, vroeg ze me om niet bang te zijn voor "de papieren tijgers" - degenen die vrouwelijke journalisten lastigvallen. Gauri kreeg te maken met vreselijke intimidatie en werd uiteindelijk doodgeschoten als gevolg van deze haatcampagnes. Wanneer een leugen keer op keer wordt herhaald, wordt hij door het grote publiek als waarheid aanvaard.
Ik begon mezelf in grote mate te censureren. Ik blokkeerde de mogelijkheid tot antwoorden op mijn Twitter omdat het misbruik en de bedreigingen mijn mentale gezondheid ernstig schaadden. Als de bedreigingen op Twitter te veel worden, zet ik mijn telefoon uit, neem ik een pil tegen angst en ga ik slapen. Het nastreven van de waarheid, het verlangen om verslag te doen in een tijd waarin journalisten de nieuwe vijand van de staat zijn, is mijn motivatie om dit werk te blijven doen. Zwijgen is geen optie - zeker niet in een land als India dat volgens RSF op plek 150 staat van de Press Freedom Index.
De haat, bedreigingen en het nepnieuws dat je als vrouwelijke journalist ontvangt, wordt gebruikt om je te raken, maar het is niet de waarheid. Gerichte aanvallen, vooral tegen vrouwelijke journalisten, die vaak een seksuele ondertoon hebben, kunnen traumatiserend zijn. Daarom moeten we praten over onze ervaringen en de hulp aannemen die wordt aangeboden. We hoeven niet 'dapper' of 'moedig' te zijn, we willen gewoon ons werk doen.