Georgian partner Coda Story wint European Press Prize
Met trots kondigen wij aan dat Free Press Unlimited-partner Coda Story de European Press Prize in de categorie ‘Distinguished Reporting’ heeft gewonnen voor het intrigerende verslag over de onderdrukking van de Oeigoerse bevolking in Xinjiang, China. De journalist achter het verhaal, Isobel Cockerell, is gevestigd in Tbilisi, Georgia en maakt sinds 2018 deel uit van Coda Story. We vroegen haar naar haar ervaringen in een virtuele ontmoeting.
Hoe was het om genomineerd te worden, en om uiteindelijk de European Press Prize te winnen?
“Ik was verbijsterd om genomineerd te worden, en te winnen! Het is nog niet helemaal tot mij doorgedrongen maar het is uiteraard een enorme eer. Ik hoop echt dat ik van deze gelegenheid gebruik kan maken om meer van dit soort werk te doen. Ik ben de European Press Prize echt dankbaar voor deze erkenning, het betekent heel veel voor mij.”
Waarom heb je besloten om over de Oeigoerse onderdrukking te schrijven?
“Tot de herfst van 2018 had ik nog nooit gehoord van de benarde situatie van de Oeigoeren, maar ik ben altijd erg geïnteresseerd geweest in de regio van Noordwest-China. In die tijd kwam er overtuigend bewijs naar boven over de enorme concentratiekampen die gebouwd werden in Xinjiang, en over de onderdrukkende surveillance die was opgezet om de Oeigoerse moslimbevolking in bedwang te houden. Elk bericht, elk woord en elke beweging wordt gecontroleerd door de Chinese regering. Ik was geschokt; het was een enorme wake-up call voor mij.”
Waarom had je het gevoeld dat je dit verhaal moest vertellen?
“Ik denk dat er een aantal redenen waren. Ik ben altijd al specifiek geïnteresseerd geweest in het vertellen van verhalen van vrouwen. De meeste gevangenen in de concentratiekampen zijn mannen, wat betekent dat veel vrouwen alleen zijn achtergebleven. Velen verhuisden naar Istanbul, Turkije om aan de onderdrukking te ontsnappen. Deze vrouwen hadden geen andere keus dan hun hele leven achter zich te laten en dit zeer geïsoleerde bestaan te leiden. Ze zijn helemaal alleen, gescheiden van hun dierbaren, hun families en hun eerdere leven.
Wat me ook opviel was de digitale isolatie. Het moderne leven is zo digitaal geworden; maar al te vaak gaan we ervan uit dat we de mensen van wie we houden met één druk op de knop kunnen bereiken. Voor deze vrouwen was dat niet het geval en dat was een fenomeen dat ik nog niet eerder had gezien."
Kun je wat meer vertellen over het schrijfproces?
“Als kleine, onafhankelijke nieuwsorganisatie hadden we niet de middelen om daadwerkelijk naar Xinjiang te gaan, dus begon ik te praten met een aantal mensen van de Oeigoerse diaspora die in Istanbul, Turkije wonen. Ik drong dieper en dieper door in de gemeenschap, en kwam toen de groep vrouwen tegen die in het stuk voorkomen.
De interviewsessies met de Oeigoerse vrouwen waren een uitdaging. Werken met een tolk betekende dat de gesprekken lang duurden. Omdat deze vrouwen de meest gruwelijke schendingen van mensenrechten hadden meegemaakt, moesten de gesprekken met veel empathie worden gevoerd. Ik moest een manier vinden om de verschrikkingen die ze hadden doorstaan te bespreken. Maar de vrouwen waren erg geduldig met mijn vragen en vrijgevig met hun tijd.
Het schrijfproces duurde ongeveer een maand. Alle verhaallijnen rangschikken en kijken hoe ik het allemaal tot een geheel kon maken was een enorme karwei. Gelukkig had ik de mogelijkheid met twee fantastische redacteuren van Coda Story te werken.”
Wat is je volgende uitdaging?
“Ik werk nog steeds aan Oeigoerse verhalen. Er zijn zoveel meer verhalen te vertellen. Ik denk dat het een ontzettend onder-gerapporteerd onderwerp is. Ik ben ook bezig met verschillende Covid-19 verhalen, met de focus op desinformatie en hoe we richting een post-pandemie wereld kunnen navigeren. Het is zo'n cruciaal moment om als journalist te werken.”
