The Erased: het verhaal van Dicle Müftüoğlu
Land: Turkije
“De grootste steun zou zijn om solidariteit te betuigen met journalisten en om mijn zaak, en die van alle journalisten die terechtstaan, bekend te maken bij het publiek.”
Ik werd vastgehouden tijdens een politie-inval in mijn huis op 29 april 2023. Ik werd een paar uur vastgehouden in Diyarbakır en vervolgens met de bus naar Ankara gebracht, geboeid en zonder eten. Zelfs deze reis, die 16 uur duurde, was al een marteling op zich. Toen ik aankwam, hielden ze me de hele dag geboeid, hoewel dit illegaal is. Daarna werd ik vier dagen in isolatie gehouden in een cel en kreeg ik een advocaatverbod van 24 uur opgelegd.
Toen ik voor de rechter verscheen, werden mijn journalistieke activiteiten en mijn activiteiten als burger gecriminaliseerd. Ik werd afgeschilderd als lid van een illegale organisatie door middel van geheime en openlijke getuigenverklaringen, een wetteloos middel dat steeds meer gebruikt wordt in Turkije. Het echte doel was om mij te verhinderen journalistiek te bedrijven en voor mensenrechten op te komen. Ik werd 10 maanden vastgehouden.
Journalisten in Turkije in het algemeen werken onder grote druk. We weten allemaal dat we op elk moment en om elke reden gearresteerd kunnen worden. Intimidatie door politie en justitie is hier een symptoom van. Elk nieuwsartikel dat we maken over de Koerdische kwestie wordt afgeschilderd als een misdaad tegen de staat. Werken voor het Mezopotamya Agentschap, dat over deze kwestie rapporteert, en manager zijn bij de Dicle Fırat Journalistenvereniging, waar Koerdische journalisten zich organiseren en samen strijden voor de vrijheid van meningsuiting, maakte van mij een doelwit voor de staat.
“Ook al werd ik bij de derde hoorzitting vrijgelaten, de aanklacht is niet ingetrokken en er hangt nog steeds een gevangenisstraf van maximaal 34 jaar boven mijn hoofd.”
De zaak tegen mij loopt nog steeds. Ook al ben ik bij de derde hoorzitting vrijgelaten, de aanklacht is niet ingetrokken en er hangt nog steeds een gevangenisstraf van maximaal 34 jaar boven mijn hoofd. Resul Temur, die ook de advocaat van onze vereniging is, neemt mijn verdediging op zich.
Natuurlijk is het moeilijk om journalistiek te blijven bedrijven onder zulke gerechtelijke intimidatie, maar elke keer dat we in dit land niet de waarheid schrijven, geeft dat ruimte aan meer machtsmisbruik. We hebben de verantwoordelijkheid om de schendingen die hier plaatsvinden onder de aandacht van de wereld te brengen. Dus ik blijf mijn werk doen met de steun van het bureau waarvoor ik werk en de journalistenvereniging Dicle Fırat.
Regeringen proberen journalisten het zwijgen op te leggen om de ware feiten te verbergen. Dus censuur is als een gordijn dat over de waarheid wordt getrokken. Het houdt mensen in het donker. En het uitbannen van deze duisternis is alleen mogelijk als we samen tegen censuur vechten en de waarheid beschermen. Voor ons journalisten is echte vrijheid de waarheid die de hele wereld bereikt. De grootste steun zou zijn om solidariteit te betuigen met journalisten, en mijn zaak en die van alle journalisten die terechtstaan bekend te maken bij het publiek.
