The Erased: het verhaal van Kelly Duda
Land: Verenigde Staten
"Ten onrechte beschuldigd worden heeft mijn ogen geopend voor de gevaren waar journalisten elke dag mee te maken hebben. Mijn ervaring, hoewel angstaanjagend en razendmakend, verbleekt in vergelijking met wat veel verslaggevers over de hele wereld moeten doorstaan - en dat alleen maar omdat ze hun werk doen."
In 2019 stond ik in Rome terecht voor het "beledigen van de eer of het prestige" van een Italiaanse officier van justitie - een overtreding die dateert uit de fascistische periode in Italië. Deze valse beschuldigingen werden mij ten laste gelegd omdat ik in 2017 had getuigd in een strafzaak tegen een voormalig hoofd van het ministerie van Volksgezondheid - die eerder was veroordeeld voor het aannemen van miljoenen aan steekpenningen - en vertegenwoordigers van een Italiaans farmaceutisch bedrijf dat werd beschuldigd van het leveren van besmette bloedproducten aan Italianen.
Als Amerikaans journalist en documentairemaker was ik bekend omdat ik aan het licht had gebracht hoe besmet bloed, afgenomen van Amerikaanse gevangenen in Arkansas in de jaren '80 en '90, over de hele wereld werd verkocht, waaronder in Italië, waar 2.605 hemofiliepatiënten besmet raakten met HIV en hepatitis. Daarom werd ik gevraagd om naar Napels te reizen om slachtoffers van besmet bloed te helpen gerechtigheid te krijgen. Op dat moment had ik er geen idee van dat alleen al door het delen van bewijsmateriaal en getuigenissen die de verdachte beschuldigden, de aanklager voor wie ik getuige was, vergelding tegen mij zou zoeken. Maar tot mijn verbazing maakte de aanklager bezwaar tegen mijn getuigenis en probeerde me te verhinderen om te getuigen. Ondanks zijn pogingen om me het zwijgen op te leggen, getuigde ik vijf uur lang. Na afloop, in een privégesprek, uitte ik mijn ontevredenheid over zijn rol in de zaak. Onmiddellijk schreeuwde hij tegen de rechter dat ik misdaden had gepleegd. De politie stormde door de deur en nam mijn paspoort in beslag, waarna ik werd vastgehouden en ondervraagd, maar uiteindelijk werd vrijgelaten. Toch bleef de angst om opnieuw gearresteerd te worden en in de gevangenis te belanden me de rest van mijn verblijf in Italië achtervolgen.
Het was erg traumatisch om mezelf te moeten verdedigen tegen een onterechte vervolging in een vreemd land. Hoewel mijn baan er niet onder leed, werd mijn emotionele welzijn beschadigd en mijn gevoel van veiligheid ondermijnd, vooral omdat de zaak zich jarenlang voortsleepte, vaak omdat de aanklager als getuige niet kwam opdagen in de rechtszaal, waardoor er veel vertragingen ontstonden. Dit onderstreepte dat zijn beschuldigingen bedoeld waren als voortdurende intimidatie voor het feit dat ik de waarheid sprak. Hoewel ik niet uitgeleverd kon worden en bij verstek berecht werd, maakte ik me zorgen over hoe een veroordeling mijn professionele reputatie zou kunnen beïnvloeden, evenals mijn vermogen om naar Italië en zelfs internationaal te reizen.
Hoewel ik oorspronkelijk twee strafprocessen boven mijn hoofd had hangen, slaagde mijn verdediger erin om de eerste zaak geseponeerd te krijgen. Hoewel ik in de tweede zaak nog steeds terecht moest staan, werd ik in december 2022 uiteindelijk onschuldig bevonden. Gezien deze algehele gerechtelijke dwaling en schaamteloze corruptie, ben ik ervan overtuigd dat zonder de internationale media-aandacht, de waarschuwingen van de Raad van Europa en Media Freedom Rapid Response, en de hulp van organisaties als Free Press Unlimited, ik zou zijn veroordeeld voor een misdaad die ik niet heb begaan.
"Een vrije samenleving moet vrij zijn van censuur."
Ten onrechte beschuldigd worden opende mijn ogen voor de gevaren waar journalisten elke dag mee te maken hebben. Mijn ervaring, hoewel angstaanjagend en razendmakend, verbleekt in vergelijking met wat veel verslaggevers over de hele wereld moeten doorstaan - en dat alleen maar omdat ze hun werk doen. Velen zijn gevangen genomen of vermoord. Alleen al in Italië hebben 21 verslaggevers doodsbedreigingen ontvangen en worden daarom 24 uur per dag beveiligd. Een maand voor mijn voorval in Napels werd de auto van de Maltese onderzoeksjournalist Daphne Caruana Galizia opgeblazen. Op het moment van haar moord had Galizia te maken met meer dan 40 aanklachten wegens smaad, nog een manier waarop overheden en bedrijven proberen om verslaggevers ervan te weerhouden de waarheid te vertellen.
Een vrije samenleving moet vrij zijn van censuur. Nu worden vrije gedachten en vrije meningsuiting meer dan ooit onder druk gezet door repressieve regeringen en hebzuchtige bedrijven. In mijn geval werd een wet - strafwet 343 - tegen mij misbruikt in een poging om mij monddood te maken. Strafwet 343 is ook misbruikt tegen gewone Italianen. Hier moet een einde aan komen. Daarnaast is het gebruik van criminele laster en SLAPP's om kritische stemmen het zwijgen op te leggen en het onderzoek te ondermijnen een directe bedreiging voor vrijheid en gerechtigheid voor iedereen.
