The Erased: het verhaal van Naw Betty Han
Land: Myanmar
"We werden bedreigd. Niet met vervolging, maar met de dood. Ze richtten geweren op ons hoofd en beweerden dat ze ons zouden neerschieten."
Het was begin maart 2020, toen een fotojournalist en ik foto's maakten op de grens tussen Thailand en Myanmar. Duizenden illegale Chinese arbeiders werken op bouwplaatsen langs de grens en dat wilden we vastleggen.
Terwijl we verslag uitbrachten, werden we gearresteerd door een officier van de Karen Border Guard Force (BGF). In plaats van ons naar de "hoofdofficieren" te brengen, werden we in een auto gezet die ons naar een bos bracht. Daar werden we op onze knieën op de grond geslagen. We werden bedreigd. Niet met vervolging, maar met de dood. Ze richtten geweren op ons hoofd en beweerden dat ze ons zouden neerschieten. Hierna werden we naar een heel kleine cel gebracht die eruit zag als een kooi. Twee dagen lang verbleef ik hier met mijn handen aan elkaar gebonden. Ik kon en mocht niets doen. Ze gaven me niets te eten en ik mocht niet naar het toilet - ook al was ik op dat moment ongesteld.
Voordat we naar de auto werden gebracht, waren we er gelukkig in geslaagd om een andere vrouwelijke fotojournalist te laten weten dat we werden gearresteerd. Met de hulp van Frontier Myanmar en aanverwante organisaties werden we na twee dagen vrijgelaten. Ik denk dat ze ons niet in het bos hebben vermoord omdat ze merkten dat ik een collega had ingelicht. Ze sloegen ons zo hard dat zelfs het scherm van mijn telefoon kapot ging. Het enige voordeel hiervan was dat mijn bericht niet gewist kon worden.
Ik was al vijf jaar journalist maar zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Toen ik in de cel zat, was ik ongelooflijk depressief. Ik huilde omdat ik constant geslagen werd. Ik dacht aan de zorgen van mijn ouders en wilde niet langer als journalist werken. Nadat ik uit de gevangenis was vrijgelaten, ben ik meteen naar mijn ouders gegaan. Ik bleef hier een week om te genezen van mijn emotionele en fysieke verwondingen. Frontier Myanmar adviseerde me om een maand thuis te blijven, maar ik wilde zo snel mogelijk verslag doen van mijn ervaringen. Mijn verlangen om als journalist te werken was toch groter dan wat dan ook.
"Ik wens een wereld zonder censuur. Want censuur is echt het grootste probleem voor het voortbestaan van journalistiek en democratie."
Ik wilde sterker en weerbaarder worden, dus besloot ik door te gaan als journalist. Ik was erg blij met de journalistieke erkenning voor het artikel dat ik over dit onderwerp had gepubliceerd. Als je ervoor kiest journalist te worden, weet je dat je leven vol risico's zal zijn. Maar ik heb het gevoel dat de nieuwsberichten en de eindresultaten van je harde werk je alleen maar sterker maken in je keuze.
Ik wens een wereld zonder censuur. Want censuur is echt het grootste probleem voor het voortbestaan van journalistiek en democratie. Zolang er censuur bestaat, zal de stroom van toegankelijke informatie worden beperkt.
