The Erased: het verhaal van Sheyla Urdaneta
Land: Venezuela.
"Wanneer een journalist, vooral een vrouw, wordt overgedragen aan de Nationale Inlichtingendienst, weet je dat het gevaarlijk gaat worden."
Ik deed verslag over een gebied waar inheemse mensen wonen in de staat Zulia in Venezuela. Het is een grensgebied met Colombia, in de Sierra de Perijá. In dit grensgebied ontvoeren Colombiaanse guerrilla's en paramilitairen inheemse mensen om coca te verwerken tot cocaïne, die vervolgens wordt gebruikt voor drugshandel. Het Venezolaanse leger weet dat er guerrilla's en paramilitairen in dit gebied zijn. Er is zelfs onthuld dat ze met hun steun opereren. Vliegtuigen met wapens en drugs landen in dit gebied op zogenaamde clandestiene landingsbanen. De inwoners van het gebied waren bang en wilden dat de situatie in hun gebied openbaar werd gemaakt. De enige steun die ze ooit hadden gekregen was van een priester, die helaas door Covid-19 was overleden.
Op de laatste dag van mijn onderzoek in dit gebied werd ik door een paar soldaten van mijn hostel naar het kantoor van hun baas gebracht. Onderweg kon ik een WhatsApp-bericht sturen naar een collega om haar te vertellen wat er aan de hand was, zodat ze ons in de gaten kon houden. Toen ik in het kantoor aankwam en omringd werd door militaire functionarissen, wist ik dat het niet goed zou aflopen. Ze vroegen me wat ik in dit gebied deed, met wie ik was en wie me had geholpen. Natuurlijk kon ik de mensen die me hadden geholpen niet onthullen omdat dat hen in gevaar zou brengen. Na deze ondervraging werd ons verteld dat we naar het kantoor van de Nationale Inlichtingendienst (Sebin) zouden worden gebracht, de politieke politie van de regering. Op dat moment werd mijn angst nog groter. Wanneer een journalist, vooral een vrouw, wordt overgedragen aan Sebin, weet je dat het gevaarlijk gaat worden.
Ze namen mijn telefoon af, zetten me in een kantoor met drie mannen: twee stelden me intimiderende vragen en de andere nam het op. Dit gebeurde verschillende keren. Ze spraken met me over mijn dochter, ze wisten waar ik woonde en waar ik werkte. Ze hadden alles gecontroleerd. Gelukkig kon ik een bericht sturen naar mijn journalistenvrienden van de National Union of Press Workers. Vanaf dat moment hebben zij op de uitkijk gestaan om te kijken of ik zou worden meegenomen en verdwijnen, zoals andere collega's in mijn land is overkomen. Dankzij de druk en de steun van mijn collega's werd ik na acht lange uren vrijgelaten. Ze begeleidden me het gebied uit en zeiden dat ze me in de gaten zouden houden. Het was de ergste dag van mijn leven, de dag dat ik het gezicht van de terreur zag.
Nadat ze me hadden laten gaan, werd er geen gerechtelijke procedure gestart omdat het aanklagen van deze overheidsfunctionarissen niet werkt in Venezuela. In Venezuela beslissen autoriteiten in het voordeel van de regering. Als ik hier iets mee zou doen, zou ik nog meer gevaar lopen en bedreigd worden. Ik was erg bang voor mezelf en voor mijn dochter.
"Met mijn werk wil ik zichtbaar maken wat er met de meest kwetsbaren gebeurt, onrecht aan de kaak te stellen en hen te helpen met hun strijd."
Met mijn werk wil ik zichtbaar maken wat er met de meest kwetsbaren gebeurt, onrecht aan de kaak stellen en hen helpen met hun strijd. Mijn onderzoeksrichting blijft het ontrafelen van netwerken van vrouwen en mensenhandel, het verdedigen van mensenrechten en het ondersteunen van inheemse volken. Dit betekent dat ik mijn werk als journalist doe en altijd zal blijven doen. De regering wil mensen bang maken zodat niemand aandacht besteedt aan wat er werkelijk gebeurt. Als we uit angst zwijgen, zullen we uiteindelijk allemaal ten onder gaan en dat is niet wat de Venezolanen, of in ieder geval ik, willen.
Aan degenen die mijn verhaal lezen, wil ik zeggen dat zwijgen geen optie is. Tenminste niet voor mij. Angst verlamt, maar we moeten blijven kijken en belichten wat er gebeurt. Er zijn te veel mensen wier mensenrechten worden geschonden. We moeten opkomen voor de waarheid als norm en de democratie verdedigen.
