The Erased: het verhaal van Solomon Amabo
Land: Kameroen
“Ik moedig onze collega's in de gevangenis aan om moed te houden. Degenen onder ons die vrij zijn, zullen blijven pleiten voor hun vrijlating.”
Ik ben twee keer gearresteerd. De eerste keer was in 2006, toen ik verslag deed van studentenprotesten op de universiteit van Buea in Kameroen. Ik werkte toen als correspondent voor Equinox Radio en Televisie en Eden Newspaper. Samen met zes collega-journalisten van verschillende media-organisaties legden we vast hoe studenten protesteerden tegen de afschaffing van het collegegeld van 100 dollar en voor betere studieomstandigheden.
Kort daarna werden we allemaal omsingeld door ongeveer 20 gemaskerde anti-oproerpolitieagenten. Ze duwden ons in hun politiebusje en brachten ons naar het hoofdkwartier van de Mobiele Interventie Eenheid (GMI) in Buea. Gelukkig had het nieuws van onze arrestatie zich verspreid, waardoor onze collega's, de burgemeester en andere lokale autoriteiten tussenbeide kwamen. Uiteindelijk stelde de politie een voorwaarde voor onze vrijlating: het overhandigen van al onze apparatuur. Ze namen onze camera's in beslag, verwijderden alle opnames en foto's en namen mijn notitieblok mee.
Het tweede incident vond plaats op 1 oktober 2011, toen ik verslag deed van de arrestatie van vermeende onafhankelijkheidsstrijders, activisten en nationalisten van de Southern Cameroons National Council (SCNC). Deze SCNC-activisten pleitten voor meer autonomie voor de Anglofone minderheidsbevolking van Kameroen.
“Zowel ik als de mensen om me heen waren het doelwit van de regering. Het dwong me uiteindelijk om in ballingschap te gaan.”
Terwijl de activisten werden vastgehouden in het GMI-kantoor in een zwaar bewaakte garage, ging ik naar het huis van hun leider in de hoop hem te kunnen spreken. Daar werd ik geconfronteerd met agressieve politieagenten die, nadat ze mijn perskaart en nationale identiteitskaart in beslag hadden genomen, mij fysiek mishandelden. Door een menigte van mensen wist ik te ontsnappen, maar ik was mijn identiteitskaart en perskaart kwijt. Na het incident identificeerde ik de politieagenten die verantwoordelijk waren voor mijn mishandeling. Ik heb ze zelfs voor de rechtbank in Buea gedaagd. Mijn advocaat werd echter te bang om de zaak te behandelen omdat de lokale autoriteiten druk uitoefenden om de zaak te laten vallen. Deze uitdagingen veranderden mijn werk. Zowel ik als de mensen om me heen waren het doelwit van de overheid. Uiteindelijk werd ik gedwongen om in ballingschap te gaan. Mijn verhaal laat zien hoe het gesteld is met de persvrijheid in Kameroen en hoe de top kan bepalen welk verhaal wel en niet verteld wordt.
Het onder de aandacht brengen van censuur op wereldwijde schaal is cruciaal omdat journalisten een vitale rol spelen in het waarborgen van rechtvaardigheid en het bevorderen van gelijkheid in de samenleving. Door journalisten (zelf)censuur op te leggen, blokkeer je de toegang van het publiek tot informatie die nodig is om weloverwogen beslissingen te nemen. Mijn doel is om iedereen te laten zien dat opgeven geen optie is. Als journalisten is het onze plicht om de machthebbers ter verantwoording te roepen. Ik moedig onze collega's in de gevangenis aan om moed te houden. Degenen onder ons die vrij zijn, zullen blijven pleiten voor hun vrijlating.
